7 فیلم سه سال اخیر که از منتقدان امتیاز کامل گرفته اند - تور روسیه ارزان

کمتر پیش می آید که امتیاز فیلمی در راتن تومیتوز 100 درصد باشد. که به این معنا خواهد بود که همه منتقدان رویش نقد مثبت نوشته اند. البته گاهی هم که این اتفاق رخ می دهد به این دلیل است که تعدادی منتقدانی که روی فیلم نقد نوشته اند زیاد نیست و نظرشان هم مثبت بوده است.

به همین دلیل نباید فکر کنید که امتیاز راتن تومیتوز لزوما نشان دهنده کیفیت یک فیلم است. در حقیقت اگر میانگین امتیاز یک فیلم بالاتر از متوسط باشد بیشتر می توانید رویش حساب کنید.

در سه سال گذشته یک دو جین فیلم داشته ایم که هیچ نقد منفی رویشان نوشته نگردیده و در راتن تومیتوز امتیاز 100 را به دست آورده اند. در این فهرست سعی کردیم آنهایی را که واقعا استحقاق این امتیاز را داشته اند برایتان انتخاب کنیم.

پدینگتون 2 (Paddington 2)

• سال فراوری: 2017
• کارگردان: پل کینگ

دنباله ای بر فیلمی که سال 2014 ساخته شد و برای اولین بار از روی داستان های خرسی به نام پدینگتون اقتباس سینمایی صورت گرفت. پدینگتون 2 یکی از فیلم های 2017 بود که بهترین نقدها رویش نوشته شد. فیلم همه آن چیزهایی را که در قسمت اول جزو نکات مثبتش محسوب می شدند گرفته بود و روی همان ها مانور داد. پدینگتون در قسمت دوم حالا خرس خوشحالی است که در شهر جا افتاده و کنار خانواده براون زندگی خوبی دارد. او در محله کوچک شان میان مردم محبوب گردیده. او یک سری کارهای عجیب و غریب انجام می دهد تا بتواند برای تولد 100 سالگی خاله لوسی اش هدیه ای درجه یک بخرد فقط اینکه هدیه را از او می دزدند.

همان بازیگران اصلی یعنی بن ویشاو و سالی هاوکینز برای این قسمت هم برگشته اند اما در عین حال شاهد چهره های جدیدی مثل هیو گرنت هم هستیم. بخصوص حضور برندون گلیسون به عنوان آشپز زندان یکی از نکات بامزه فیلم است. این یک فیلم ماجراجویانه خانوادگی عالی پر از هیجان و لذت و دلگرم نماینده است.

یک بار دیگر با احساسات (One More Time With Feeling)

• سال فراوری: 2016
• کارگردان: اندرو دومینیک

این فیلم مستندی درباره نیک کیو است. پسر نیک کیو، خواننده مشهور سال 2015 وقتی فقط 15 سال دارد، در یک تصادف از روی صخره ای در برایتون پرت می گردد و می میرد. زمان مرگ آرتور، نیک کیو وسط کارهای آلبوم جدیدش درخت اسکلتی بوده. شانزدهمین آلبومی که به اسم گروه نیک کیو و بد سیدز به بازار می آید. فیلم مراحل نهایی ضبط آلبوم را نشان می دهد و اندرو دومینیک، کارگردان اثر با نیک کیو و دیگر اعضای گروه مصاحبه هایی ترتیب می دهد. فیلم تاثیر تراژدی مرگ فرزند را روی خانواده کیو و کار او نشان می دهد. بیشتر فیلم به روش سیاه و سفید فیلمبرداری گردیده است و بیشتر آهنگ های آلبوم درخت اسکلتی را هم در طول فیلم می شنوید. فیلم تاملی بر فقدان، اندوه و جاذبه هنر است و این فرصت را به شما می دهد که نیک کیو و گروهش را به عنوان یک پدیده کشف کنید.

فیلم هم پرتره ای از یک هنرمند است و هم به شدت تاثیرگذار و تکان دهنده. معروف ترین فیلم اندرو دومینیک پیش از این قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل بوده است.

چای با خانم ها (Tea with the Dames)

• سال فراوری: 2018
• کارگردان: راجر میچل

فیلم در حقیقت توسط شبکه دو بی.بی.سی تحت عنوان هیچ چیزی مثل یک خانم نیست پخش شد و بعدتر در سینماها با این اسم جدید اکران محدودی داشت. این مستند چند خانمی را که از ملکه انگلستان عنوان لیدی دریافت نموده اند یعنی جودی دنچ، ایلین اتکینز، مگی اسمیت و جوآن پلورایت را به تصویر می کشد. چهار دوست صمیمی که برحسب اتفاق جزو مهم ترین و تحسین گردیده ترین بازیگران زن سینمای انگلستان هستند.

فیلم چای با خانم ها بهترین راه برای نزدیک شدن به این چهار بازیگر است. به مدت 94 دقیقه می توانید با آنها همراه شوید. با این زنانی که بیش از نیم قرن است با هم رفاقت می نمایند. شما شاهد خاموش یک بعدازظهر آنها موقع صرف چای هستید وقتی درباره چیزهایی بامزه، الهام بخش و حتی مرگ صحبت می نمایند.

راجر میچل کارگردان این فیلم یکی از بهترین کمدی-رمانتیک های دهه نود یعنی ناتینگ هیل را ساخته است.

در تعقیب مرجان ها (Chasing Coral)

• سال فراوری: 2017
• کارگردان: جف اورلوسکی

این مستند درباره گروهی از غواصان، دانشمندان و عکاسان سرتاسر دنیاست که به سفری دست می زنند تا درباره ناپدید شدن آب سنگ مرجانی که نوعی از اکوسیستم زیر دریاست تحقیق نمایند. مستند یکی از جدی ترین مشکلاتی را که این روزها محیط زیست با آن دست به گریبان است به تصویر می کشد: از بین رفتن مرجان ها. پدیده ای که در آن مرجان ها یک سره سفید رنگ می شوند و بعد از جدایی از خزه ها به کلی ناپدید می شوند. عامل این اتفاق گرمتر شدن آب هاست که خودش نتیجه گرم شدن کره زمین است.

فیلم نه تنها یکی از بهترین مستندهای سال 2017 که مستندی بسیار درگیرنماینده است و اطلاعات بسیار خوبی هم به مخاطبش می دهد تا درباره تغییرات آب و هوایی آگاهی های لازم را کسب کند. فیلم همزمان هم زیباست و هم با نشان دادن از بین رفتن زیبایی غم انگیز می گردد.

دافنه (Daphne)

• سال فراوری: 2017
• کارگردان: پیتر مک کی برنز

وقتی فیلم دافنه را تماشا می کنید ممکن است حسی مشابه زمانی که لیدی برد گرتا گرویگ یا جازمین غمگین وودی آلن را دیده اید به شما دست بدهد. یا اصلا درباره همان موضوعات صحبت کنید. دافنه زن جوان متزلزلی است که در نقطه عطف زندگی اش قرار گرفته. زمانی که بنظر می رسد باید تغییرات زیادی در زندگی اش بدهد. اما برخلاف فیلم هایی که از آنها نام بردیم دافنه آن طور که باید قدر ندید. این را در نظر بگیرید که امتیاز 100 آن از راتن تومیتوز برمبنای تنها 29 نقد است که روی آن نوشته گردیده.

امیلی بیچهام بازیگر انگلیسی-آمریکایی نقش دافنه 31 ساله لندنی را بازی می نماید که به نوعی دچار بحران پیش از میانسالی گردیده است اما خودش کاملا از این جریان ناآگاه است. بیچهام موقع بازی در این نقش می درخشد. البته که بخشی از آن بخاطر فیلمنامه فوق العاده کار است. فیلمنامه ای که ساختار خوبی دارد و لحظه های غیرمنتظره و دیالوگ های هوشمندانه دارد.

جامه دار (The Dresser)

• سال فراوری: 2015
• کارگردان: ریچارد ایر

فیلم پشت صحنه دنیا تئاتر را به تصویر می کشد و خودش هم اقتباسی از یک نمایش بسیار موفق است. درباره یک بازیگر پا به سن گذاشته تئاتر و دستیار و جامه دار شخصی اش که چطور همه این سال ها اربابش را تحمل و تر و خشک نموده و حالا هم نگران دوران زوال اوست. بازیگران کهنه کار و کارکشته ایان مک کلن و آنتونی هاپکینز در این درام شبکه دو بی.بی.سی بازی می نمایند. هاپکینز بازیگر پا به سن گذاشته و مک کلن جامه دار اوست. بیشتر فیلم در پشت صحنه یک سالن تئاتر در لندن اتفاق می افتد. جایی که کاراکتر هاپکینز باید برای ایفای نقش شاه لیر آماده گردد. این 227امین باری است که او نقش شاه لیر را بازی می نماید. اما حالا سن بالایش و وضعیت روانی متزلزلش کار را بسیار سخت نموده.

جامه دار فیلمی برمبنای دیالوگ و بازی بازیگران است. در طرح فیلمنامه اش اتفاق خاصی نمی افتد. فیلمبرداری اش هم نکته برجسته ای ندارد و بیشتر اوقات این حس را دارید که این فیلم برای تلویزیون ساخته گردیده. اما چیزی که آن را تبدیل به فیلمی بزرگ می نماید دوئت هاپکینز و مک کلن است. هر دوی آنها نزدیک 80 سال دارند و هنوز می توانند بهترین خودشان را روی پرده ارائه دهند.

تابستان 1993 (Summer 1993)

• سال فراوری: 2017
• کارگردان: کارلا سیمون

فریدای شش ساله بعد از مرگ مادرش به خانه دایی اش فرستاده می گردد تا با آنها در روستا زندگی کند. اما برای فریدا فراموش کردن مادرش و انطباق یافتن با زندگی جدید کار سختی است. فیلم براساس خاطرات شخصی کارلا سیمون، کارگردان فیلم ساخته گردیده. این درام اسپانیایی در تابستان سال 1993 اتفاق می افتد. همه اتفاقات فیلم از نقطه نظر فریدا دیده می شوند. درنتیجه این داستان غمگین به آن اندازه ای که باید دلخراش نیست و شیرینی هایی هم دارد. دیدن دنیا از نگاه یک دختربچه مجذوب نماینده است. این فیلمی است که در آن همه چیز اندازه است. نه زیاده از حد آرام است و نه بیش از اندازه بلند. بلکه همه چیز در آن مثل خود زندگی کاملا طبیعی است.

منبع: tasteofcinema