رویینگ مردان ناکام بزرگ بازی های آسیایی، بازنده های تمام عیار - تور روسیه ارزان

به گزارش خبرنگاران، پرونده قایقرانی ایران با عملکردی غیرقابل قبول در بازی های آسیایی 2018 بسته شد اما در میان بخش های مختلف این رشته رویینگ مردان ناکام اصلی بود. قایقران هایی که سال گذشته در قهرمانی آسیا مدال های خوشرنگی گرفتند در بازی های آسیایی حرفی برای گفتن نداشتند و یکی پس از دیگری مدال ها را از دست می دادند. در کنار آنها محسن شادی هم باخت تا بازگشت تلخی به دنیای قهرمانی داشته باشد و بعد از دو طلا در دوره های قبلی سال جاری بدون حتی یک مدال بازشود. ماجرای ناکامی رویینگ ایران از زمانی کلید خورد که تیم موفق آسیا با یک مربی کاربلد به نام نیکولا جیوگا به جای اینکه توسط فدراسیون و مسوولان ورزش تحت حمایت قرار بگیرد اسیر حواشی مختلف شد. جیوگا رفت و ترکش رفتن این مربی حرفه ای به قسمت های مختلف خورد و در نهایت نتیجه ای جز ناکامی نداشت اما موفق نشدن رویینگ مردان دربازی های آسیایی تنها تحت تاثیر این اتفاق نبود بلکه دلایل زیاد دیگری هم داشت.

شادی تصمیم گیرنده اصلی؟

محسن شادی که در زمان حضور جیوگانیک علاقه ای نداشت تا در اردوهای تیم ملی شرکت کند پس از رفتن او بازگشت و پارو زدن را آغاز کرد. با آمدن او همه چیز رویینگ تحت تاثیرش نهاده شد و می توان گفت تمام برنامه ها آنطور که شادی دوست داشت پیش می رفت. فدراسیون با مربی خارجی مورد نظر شادی قرارداد بست و طاهر کبوتری هم که رابطه اش با شادی را همیشه خوب نگه داشته کنارش نهاده شد. لیو که اکثرا در ایران نبود و حقوق دلاری برای نبودن در کشور می گرفت و هرآنچه طاهر کبوتری و محسن شادی به او می گفتند انجام می داد. محل اردوها و نوع تمرین ها همان بود که شادی می خواست و حتی شنیده گردیده چیدمان قایق ها تقریبا با تصمیم محسن شادی بود و در این میان ورزشکاران نیز برای ترس از دست دادن تیم ملی حرف و گلایه ای نداشتند.

سکوت ورزشکاران

در یک سال گذشته هیچ کدام از قایقران ها از وضعیت تیم ملی گلایه ای نداشتند اما بعد از ناکامی در بازی های آسیایی به یاد آورده اند که شرایط شان مطلوب نبوده است. ملی پوشان رویینگ چهار نفره که در قهرمانی آسیا به مدال طلا رسیدند در باد آن قهرمانی بودند و نه تنها حاضر به برگزاری تست انتخابی نمی شدند به این امید که قطعا در اندونزی نیز مدال می آوردند تمرین هایشان را ادامه می دادند. در یک سال گذشته هیچ کدام از این قایقران ها اعتراضی به وضعیت تمرینی نداشتند. از گوشه و کنار شنیده می شد که آنها ناراحت بودند که همه چیز با دستور یک ورزشکار انجام می شود و طاهر کبوتری نیز کاری به آنها ندارد اما می توانستند خیلی زودتر از اینها نقاط ضعف را اعلام و از ناکامی جلوگیری نمایند اما چون خود در میان بده بستان رویینگ در یک سال گذشته بودند سکوت پیشه کردند. ملی پوشان رویینگ که امروز معترض هستند خود حرفه ای نبودند و در یک سال گذشته بدون برگزاری هیچ تستی در تیم ملی ماندند اما حالا که ناکام گردیده اند لب به انتقاد باز نموده اند تا خود را پشت ضعف های مربی پنهان نمایند.

سوء مدیریت در فدراسیون

در این میان مسوولان فدراسیون هم اسیر سوء مدیریت بودند و نتوانستند رویینگ را حفظ نمایند. به جای اینکه سال گذشته پشت جیوگا باشند برای راضی نگه داشتن مسوولی که از حضورش در فدراسیون تنها کرسی های بین المللی را هدف خود قرار داده حمایت شد و او نیز برای اینکه افراد خود را در کنارش داشته باشد تا توانست علیه مربی کاربلد کار کرد تا اینکه او اخراج شد. پس از آن نیز فدراسیون نتوانست کار خاصی برای رویینگ انجام بدهد و روابط جای خود را به شایسته سالاری داد.

فدراسیون در شرایطی که می توانست در این یک سال با برگزاری تست های انتخابی انگیزه قایق چهار نفره برای تمرین را بیشتر کند تا خیال این ملی پوشان راحت نباشد اما به امید موفقیت ارنجی که مربی رومانیایی چیده، کاری انجام نداد. در بخش های دیگر هم مربی و ورزشکار معین نماینده بودند و هیچ مسوولی بر کار تیم ملی نظارت نداشت. این سوال پرسیده نشد که چرا تا آخرین لحظه ارنج تک نفره سبک وزن و سنگین وزن معین نبود و چرا وقتی شادی تصمیم گرفت در سبک وزن پارو بزند مدال آور سال گذشته در سنگین وزن ارنج نشد و از تیم ملی خط خورد! خشایار عباس آبادی که سال گذشته در رویینگ به مدال برنز رسید سال جاری بلیط سفر به اندونزی را هم داشت اما با سوء مدیریت فدراسیون و روابط درون تیم رویینگ خط خورد.

موثر نبودن لیو

لیو مربی چینی رویینگ سرمربی تیم ملی قایقرانی ایران نبود! او اعلام نماینده تصمیمات یک نفر برای تیم بود و تنها حقوقش را می گرفت. لیو نه تنها به ایران سفر نمی کرد بلکه شنیده گردیده در جریان بازی های آسیایی هم هیچ نظارتی بر کار ملی پوشان نداشته و در این مدت هرآنچه که از ایران به او می گفتند عملی می نموده است. او بدون برگزاری تست اعلام نموده همین ورزشکاران را برای بازی های آسیایی احتیاج دارد و این ورزشکاران همان هایی بوده اند که گفته گردیده محسن شادی و طاهر کبوتری انتخاب نموده بودند. همه چیز از قبل معین بوده و هرکس در مسیر بازی های آسیایی به دنبال آنچه که خودش می خواسته رفته است؛ یک مثلث که لیو، شادی و کبوتری سه راس آن بودند. لیو حقوق می گرفت، شادی ظاهرا ارنج هایی که می خواست و نحوه تمرینی مورد نظرش را عملی می کرد و کبوتری شاید به فکر قایق دو نفره سبک وزن بود که شاگردانش را در آن ارنج کند.

ضعف های مربی

چند سال قبل ورزشکاران رویینگ بعد از یک ناکامی دست به انتقاد از مربی خود زدند. علی قرائت را از راهنمایی تیم ملی کنار گذاشتند و حالا هم که دوباره ناکام گردیده اند همین شیوه را در پیش گرفته اند اما اکنون اصلی ترین سوال این است که چرا تا امروز سکوت نموده بودند و در یک سال گذشته حرفی نمی زدند. با توجه به صحبت هایی که ملی پوشان و خود کبوتری انجام داده ضعف کادرفنی کاملا مشهود بوده اما یکسری موارد به خود ورزشکاران بازمی شود. همه برای اینکه منفعت خود در میان بوده سکوت نموده بودند. حتی زمانی که کبوتری به یکباره اعلام می نماید که ارنج قایق دو نفره را هم چیده کسی اعتراض نمی نماید. قایق دو نفره سبک وزن از این جهت اهمیت زیادی دارد که سهمیه المپیک قاره ای دارد و این همان موضوعی بود که به اتفاق های عجیب یک سال گذشته رویینگ بازمی شود. موضوعی که فدراسیون به آن ورود نکرد و نتیجه اش ناکامی رویینگ مردان در بازی های آسیایی شد.

پنهان پشت مدال دختران

اکنون خیلی ها خودشان را پشت مدال دختران پنهان نموده اند. از مسوول رویینگ که فقط کرسی های بین المللی خودش را می گیرد خبری نیست و صحبتی درباره نتایج از او شنیده نگردیده است. دختران ایران هم که با سه نقره و یک برنز به کار خود پایان داده اند در قیاس با مردان موفق بوده اند اما در قیاس با خود می توانستند نتایج بهتری کسب نمایند. مدال های نقره آنها همه طلا بود و مدال برنز آنها نیز باید طلا می شد اما این اتفاق نیفتاد. اتفاق خوب در رویینگ زنان این بود که مربی این تیم سعی کرد همان سیستم های جیوگا را پیش ببرد و اجازه نداد ورزشکاران از آن شرایط خود دور شوند اما نمی توان کتمان کرد که دختران ایران شایسته کسب مدال طلا بودند که به نقره بسنده کردند و از این مدال های خود راضی هم هستند.

بازنده های سرافکنده

رویینگ ایران در بازی های آسیایی یک بازنده بزرگ بود. از ملی پوشان گرفته تا مسوولان که عملکردشان باعث شد چندین مدال از کاروان ایران گرفته شود، امروز باید پاسخگو باشند.

ملی پوشان ایران امروز انتقاد می نمایند و طاهر کبوتری را عامل شکست خود می دانند. در میدان مسابقه ناکام شدند و بدتر از آن به جای اینکه اشتباه های خود را قبول نمایند انگشت اتهام به سمت دیگری گرفته اند. سوال از آنها این است که چرا در یک سال گذشته نگفتید به جای تمرین قایقرانی والیبال بازی می کردید؟

محسن شادی به عنوان اسطوره رویینگ ایران بعد از دو طلای بازی های آسیایی در اوج خداحافظی کرد اما دوباره برگشت. بعد از رفتن جیوگا هم برگشت و فکر می کرد وضعیت مثل قبل است اما اینطور نبود. همه اردوها را کنار گذاشت و تنها در ارومیه تمرین می کرد. کار خودش را می کرد و هرآنچه می خواست عملی می شد. در روزهای آخر گفت که در تک نفره سبک وزن و دو نفره سنگین پارو خواهد زد و اجازه نداد فرد دیگری که شایسته بود وارد ارنج ها شود و تک نفره سنگین وزن به کسی سپرده شد که تخصصی در آن نداشت و نتیجه نگرفت. او هم باید پاسخگوی این حواشی و شایعه هایی که درباره او شنیده می شود باشد. به دور از واقعیت نیست که محسن شادی حتی نامحسوس بر روی ارنج تیم دختران هم دخل و تصرف داشت.

بازنده بعدی طاهر کبوتری بود. مربی که به گفته خودش فقط به فکر خودش بود. امتیاز به شادی داد تا ارنج دو نفره اش بدون مشکل راهی بازی های آسیایی شود. او زیر بار هیچ تست انتخابی برای این قایق نرفت و در نهایت هم ورزشکارانش ناکام شدند. او نیز باید پاسخگو تصمیم های اشتباهش در یک سال گذشته باشد.

وحید مرادی با اینکه هیچ سمتی در فدراسیون ندارد از امتیاز این رشته برای کسب کرسی های بین المللی استفاده می نماید. نایب رئیس کنفدراسیون آسیا و آنهایی که تحت تاثیر او بودند و نقش پررنگی در رفتن جیوگانیک رومانیایی داشتند نیز امروز باید پاسخ دهند که پس از رفتن او چه بلایی سر رویینگ ایران آمد؟ مدال های طلای این رشته کجاست و اگر او فضای سال قبل را مدیریت می کرد و به جای دامن زدن به حواشی فضا را آرام می کرد و این مربی رومانیایی حفظ می شد اکنون کاروان ایران در بازی های آسیای طلاهای بیشتری داشت و کاروان ایران پایین تر از ازبکستان در صندلی ششم قرار نمی گرفت. او نیز باید پاسخگو باشد که در این مدت برای قایقرانی چه نموده است؟

فدراسیون قایقرانی و در راس آن غلامرضا امینی هم باید پاسخگو باشند. عدم نظارت بر عملکرد تیم ملی نتیجه ای جز ناکامی نداشت. فدراسیون به سادگی یک مربی حرفه ای را از دست داد و پس از آن نیز رسول محمدصادقی که مدیری توانمند بود را نیز حفظ نکرد. رئیس فدراسیون با اعتماد به افرادی که شایستگی لازم برای این اعتماد را نداشتند تقریبا رویینگ را به حال خود رها کرد تا در نهایت چیزی جز ناکامی برایش نماند. حالا فدراسیون باید بگوید که چه اتفاقی برای این رشته پرمدال افتاده است؟ البته فدراسیون درباره ناکامی قایق های کایاک و کانو نیز باید شرح بدهد.

همه این ها بازنده هایی هستند که در کنار باخت، سرافکنده نیز گردیده اند. کاروان ایران در بازی های آسیایی بازنده های سربلند زیادی داشت اما هیچ کدام از رشته رویینگ نبودند.