ماجرای مزاحمت خطرناک موتورسوار برای رکابزن ملی پوش، تمرین اجباری در جاده مرگ - تور روسیه ارزان

کسری باقرپور در گفت وگو با خبرنگاران درباره ماجرای مزاحمت یک موتورسوار در حین تمرین که منجر به راهی شدن این رکابزن به بیمارستان شد، بیان نمود: در استان لرستان وقتی ما در جاده تمرین می کنیم موتورسوارها و رانندگان ماشین های سنگین اذیت می نمایند و همیشه از این ماجراها داریم. اگر در استان های دیگر با بوق از کنار دوچرخه سوارها عبور می نمایند، در استان ما با لگد از کنار دوچرخه سوار رد می شوند. مشغول انجام تمرین هوازی بودم آن هم در جاده ای که 4-5 باندی است و دو نفر که سوار یک موتور بودند کنار من آمدند و یکی از آنها با لگد به زانوی سمت چپم زد و با توجه به سرعتی که داشتم زمین خوردم و از ناحیه کتف، لگن و زانو دچار آسیب دیدگی شدم. البته آسیب دیدگی زانویم بیشتر بود چون موقع زمین خوردن تمام وزنم و دوچرخه روی زانویم افتاد. پزشک هم فعلا گفته زیاد نباید به زانویم فشار بیاورم اما هفته آینده لیگ برتر داریم و پس از آن هم اردوی تیم ملی برای قهرمانی آسیا شروع می گردد از این رو کوشش می کنم زودتر بلند شوم و تمریناتم را ادامه دهم.

باقرپور در پاسخ به این پرسش که موفق به دستگیری موتورسوار گردیده اند یا خیر، تاکید نمود: نه متاسفانه چون به من لگد زد و رفت و زمانی که به هوش آمدم دیدم آمبولانس بالای سرم است و راننده ها یاری می نمایند تا من را به بیمارستان منتقل نمایند. متاسفانه همیشه این مسائل هست و هنور فرهنگ دوچرخه سواری درست نگردیده است. نمی دانم آن افراد پیش خودشان چه فکری می نمایند که این کارها را انجام می دهند. این خانه نشینی تمام هزینه هایی که کردم و زحمت هایی که برای مسابقه کشیدم را به فنا می دهد. حالا باز هم خدا را شکر دچار شکستگی نشدم در غیر این صورت باید 5-6 ماه خانه نشین می شدم.

رکابزن ملی پوش ایران با اشاره به نبود پیست در استان لرستان توضیح داد: من یک رکابزن سرعتی هستم و باید در پیست تمرین کنم و رشته ام اصلا ربطی به جاده ندارد اما در استانم پیست دوچرخه نیست و مجبورم در جاده تمرین کنم. من رکورد دار 200 متر پیست ایران هستم و تنها رکابزن سرعتی هستم که در استانش پیست ندارد. دو، سه سال پیش که علی نوروزیان از رکابزنان حرفه ای ایران در همین جاده تصادف کرد و فوت شد، مسئولان در مراسمش گفتند باید برنامه ریزی گردد و در این استان پیست ساخته گردد اما دیگر خبری نشد. حالا نمی گویم پیست حرفه ای بسازند چون حداقل 5-6 میلیارد تومان هزینه می خواهد و چند سال هم زمان می برد. همین که یک فضایی را به صورت بیضی و با آسفالت بسازند که ما در آن تمرین کنیم برایمان کافی است. در این شرایط بانوان هم می توانند فعالیت نمایند و حتی از آن فضا اسکیت سوارها هم می توانند استفاده نمایند.

او اضافه کرد: اگر نمی توانند چنین فضایی را درست نمایند حداقل یک موتور باشد که ما را در تمرین اسکورت کند. واقعا تمرین کردن در آن جاده ها خطر ناک است. الان خانواده ام مخالف ورزش کردنم هستند چون می ترسند موقع تمرین اتفاق دیگری برایم رخ دهد. اگر جان ما برای مسئولان مهم است امیدوارم زودتر به فکر بیفتند تا اتفاق بدتری برای ما رخ ندهد.