پناهنده ایرانی در پارالمپیک کیست؟ - تور روسیه ارزان

در واقع در بازی های المپیک توکیو برخلاف ریو که تیم پناهندگان فقط 10 ورزشکار داشت، این بار این تیم با 29 ورزشکار در 12 رشته ورزشی شرکت کرد. نکته مهم، اما حضور پنج نفر از ورزشکاران ایرانی در این تیم بود؛ کیمیا علیزاده، برنده مدال برنز تکواندو با تیم ایران در المپیک 2016 (پناهنده در آلمان)، دینا پوریونس لنگرودی در تکواندو (پناهنده در هلند)، سعید فضل اولی در رشته قایقرانی (پناهنده در آلمان)، هامون درفشی پور در کاراته (پناهنده در کانادا) و جواد محجوب در رشته جودو (پناهنده در کانادا)، ورزشکاران ایرانی تیم پناهندگان در المپیک توکیو بودند.

اگرچه دست آخر مدالی به آن ها نرسید، ولی رقابت کیمیا علیزاده با ناهید کیانی در همان دور نخست بازی های وزن منهای 57 کیلوگرم تکواندو، حسابی بحث برانگیز شد. در آن بازی که از آن به اسم یکی از دشوارترین لحظات ورزش ایران یاد شد، کیمیا مقابل هم تیمی سابقش به رجحان رسید و حتی پیروز شد به نیمه نهایی المپیک هم برسد، ولی با ناکام ماندن در آن مرحله از بازی ها، دستش از رسیدن به مدال کوتاه شد. اگرچه حساسیت های موجود در آن تیم بیشتر حول محور کیمیا علیزاده می گذشت و کمتر خبری درباره چهار نفر دیگر مخابره شد، ولی مهاجرت آن ها که اکثرا از ورزشکاران و ملی پوشان سرشناس تیم ملی ایران بودند، جوی نگران نماینده را به وجود آورد.

حال بعد از اتمام آن بازی ها، نوبت به بازی های پارالمپیک توکیو رسیده است. در این دوره از بازی ها هم درست مثل بازی های المپیک، تیم پناه جویان تشکیل شده است و درست مثل همان بازی ها، این تیم هم ورزشکار ایرانی دارد. در بین تیم شش نفره پناه جویان پارالمپیکی که متشکل از پنج مرد و یک زن هستند، اسمی از ورزشکار ایران هم دیده می گردد؛ شهراد نساج پور.

او سابقه عضویت در تیم ملی پرتاب دیسک ایران در سال 2011 را داشته و به همراه این تیم به رقابت های بین المللی هم فرستاده شده است. با این حال، شهراد نساج پور سال 2015 تصمیم به مهاجرت از ایران می گیرد و خودش را به آمریکا می رساند. البته او برای تیم پناهندگان پارالمپیک چهره ای آشنا محسوب می گردد؛ چون در عین ناباوری، یک سال بعد از مهاجرتش از ایران توانست در بازی های پارالمپیک ریو 2016 در قالب تیم پناهندگان شرکت کند و حتی پرچم دار این تیم هم گردد.

شهراد نساج پور ادعا نموده به علت عقایدش از تیم ملی ایران بیرون آمده و در پی راهی شدن به کشور دیگری بوده است. او حالا که دومین بازی های پارالمپیکی اش را تجربه می نماید، می گوید اوایل چندان از این رشته ورزشی خوشش نمی آمده و بیشتر تنیس روی میز را امتحان نموده است: راستش را بخواهید پرتاب دیسک چیزی نبود که اوایل دوستش داشته باشم. برای من پرتاب کار بسیار سختی بود. به هر حال همه چیزش تکنیکی بود و احتیاج به دقت خاصی داشت. از طرفی آن وقت ها اصلا نمی توانستم پرتاب خوبی داشته باشم و به همین دلیل علاقه ای به آن نداشتم. با این حال، چند هفته تمرین در نهایت شهراد نساج پور را در این ماده ورزشی نگه داشت. او که عارضه مغزی دارد، از یک طرف بدنش نمی تواند استفاده کند، ولی می گوید ورزش یاری زیادی برای دوام آوردنش نموده است: ورزش یاری زیادی به من کرد؛ چون باعث شد زندگی بهتری داشته باشم. ورزش به من یاد داد برای رسیدن به اهدافم باید از خود گذشتگی زیادی کنم.

ماجرای حضور نساج پور در پارالمپیک ریو هم از آن دست اتفاقاتی بود که باورکردنی نیست. او در شرایطی که مشغول سروسامان دادن به کار های اولیه حضورش در آمریکا بود، فرصت حضور در بازی های پارالمپیک را به دست آورد: وقتی به آمریکا رسیدم، اصلا فکرش را هم نمی کردم بتوانم در بازی های پارالمپیک ریو حضور داشته باشم. با وجود این، مسئولان کمیته بین المللی پارالمپیک از من خواستند عضوی از تیم پناهندگان در ریو باشم. علاوه بر این وقتی از من خواستند پرچم دار این تیم در مراسم اختتامیه باشم، واقعا شبیه یک رؤیا بود. آن اتفاق برای من تجربه بزرگی بود؛ بازی ها، رقابت، مردم، همه چیزش. به هر حال همه چیز در یک چشم به هم زدن رخ داد و کار های حضورم در ریو نهایی شد. برای حضور ورزشکاران پناهنده در بازی های پارالمپیک، اسپانسر های سرشناسی که با کمیته بین المللی همکاری می نمایند، کوشش زیادی دارند تا از این پناه جویان حمایت کاملی داشته باشند؛ موضوعی که شامل حال این ورزشکار ایرانی هم شده است و او در بازی های ریو و بعدا در رقابت های قهرمانی لندن در سال 2019 و بعلاوه این رقابت ها، توانسته از آن بهره ببرد.

نساج پور از روز های اولی که به آمریکا رسیده و مشغول انجام کارهایش در دانشگاه بوفالو نیویورک بوده هم حرف می زند و می گوید: وقتی به آمریکا رسیدم، فرصت زیادی برای تمرین کردن نداشتم. شاید هفته ای دو یا سه بار تمرین می کردم؛ چون آن روز ها مسائلی مهم تر از پرتاب دیسک برایم اهمیت داشت. طبیعی هم بود؛ چون به هر حال تازه وارد مرحله ای تازه از زندگی شده بودم. با این حال، وقتی مسئولان کمیته بین المللی پارالمپیک به من گفتند قرار است یک تیم داشته باشند، تازه از آن موقع آغاز کردم تمریناتم را جدی تر دنبال کردم. بعد از بازی های المپیک ریو هم سعی کردم با ثبات و یافتن شرایطی بهتر، تمریناتم را ادامه دهم.

شهراد نساج پور در حالی دومین بازی های پارالمپیکی اش را تجربه می نماید که امیدوار است روزی به عضویت تیم ملی آمریکا درآید، ولی مسئله اینجاست که بعد از حضور قریب به شش سال در این کشور هنوز نتوانسته کار های مربوط به اقامتش را نهایی کند و برای رسیدن به چنین خواسته ای که البته برایش چندان ساده نخواهد بود، همچنان باید منتظر بماند.