آشنایی با کلیسای سن پیتر واتیکان
به گزارش تور روسیه ارزان، واتیکان کشوری مستقل در درون شهر رم ایتالیاست که در واقع کلیساهای مرکزی کاتولینک های جهان در آن واقع شده است و محل اقامت پاپ پیشوای مسیحیت نیز در این شهر مسقتر است، کلیسای سن پیتر واتیکان بزرگترین کلیسای جهان است که در ادامه به شما معرفی خواهیم نمود.
اگر در تور ایتالیا به شهر رم و واتیکان هم سری میزنید، از این بنای تاریخی دیدن نمایید. کلیسای سن پیتر یکی بزرگترین کلیساهای جهان، در شهر واتیکان قرار دارد. سنگ‌تراشی‌ها و مجسمه‌های سقف این کلیسا توسط میکل‌آنژ انجام شده است. اگر از بالا به این کلیسا نگاه کنید، نقشه آن را به شکل کلیدی خواهید دید که کلید بهشت خوانده می‌شود.
مهم نیست که تا چه اندازه با مبانی مسیحیت آشنایی دارید، در هر صورت نمی‌توانید منکر این حقیقت شوید که کلیسای سن پیتر در رم، شاهکار فوق‌العاده‌ای از در هم آمیختن هنر و معمار است. شالوده‌ی این سازه مقدس در هجدهم آوریل 1506 میلادی گذاشته شد و ساخت یکی از عظیم‌ترین نمونه‌های معماری ایتالیا رقم خورد. اگر بخواهیم برای این کلیسا شمع تولد روشن کنیم، حدوداً به 503 شمع نیاز داریم. برای تجلیل از این سازه، ده حقیقتی که در مورد آن نمی‌دانید را در تور ایتالیا برایتان بازگو می کنیم.
مجسمه پیه‌تا اثر میکل‌آنژ در کلیسای سن پیتر واقع شده و سال‌ها مورد بی مهری قرار گرفته است. اول از همه، حدود دهه 1700 میلادی یعنی زمانی که داشتند مجسمه را در کلیسا جا به جا می‌کردند، چهار انگشت مریم مقدس شکست. در سال 1736 این بخش‌ها مرمت شد. اما بدترین اتفاق در سال 1972 افتاد که یک زمین شناس به نام لازلو توته به درون کلیسا دوید و با چکش زمین‌شناسی خود به این مجسمه 500 ساله حمله کرد. او در حالی که فریاد می‌زد من عیسی مسیح هستم، یکی از دست‌های مریم مقدس را به طور کامل از آرنج جدا کرد، تکه‌ای از بینی‌اش را شکست و به یکی از پلک‌هایش آسیب رساند. پس از احیاء و مرمت مجسمه، پیه‌تا را در محفظه‌ای از جنس شیشه آکرلیک ضد گلوله قرار دادند. اگر با دقت به مجسمه نگاه کنید، هنوز هم می‌توانید قسمت‌هایی که آسیب دیده بود را ببینید. پیه‌تا تنها اثری بود که میکل‌آنژ امضای خود را پای آن قرار داد.
کلیسای سن پیتر کنونی در واقع دومین کلیسای سن پیتر است. کلیسای قدیمی، حدود سال 324 میلادی و به دستور کنستانتین اول ساخته شد. در سالروز میلاد مسیح در سال 800 میلادی، شارلمانی در همین کلیسا به عنوان فرمانروای امپراطوری مقدس رم، تاج‌گذاری کرد. از کلیسای اول چیز زیادی باقی نمانده است به جز یک تکه موزاییک از قرن هشتم که در کلیسای سن ماریا در کازمدین نگهداری می‌شود و هشت ستون که به کلیسای فعلی سن پیتر منتقل شدند. جالب است بدانید که سنگ دهان حقیقت هم در کلیسای سن ماریا کازمدین قرار دارد. بر روی این سنگ، تصویر خدای دریا حکاکی شده در حالی که دهان و چشم‌هایش باز است.
بیش از 100 آرامگاه در کلیسای سن پیتر وجود دارد. این آرامگاه‌ها متعلق به نود و یک پاپ، امپراطور مقدس رم اُتو دوم و ملکه سوئد کریستینا می‌باشد که برای تغییر مذهب خود به کاتولیستم، از سلطنت کناره‌گیری کرد.
در بالای سلسله ستون‌های میدان بیرون کلیسا، 140 مجسمه از قدیسان مختلف قرار دارد. در این بخش حکاکی‌های زیادی وجود دارد که توسط هنرمندان مختلف طی یک دوره 41 ساله، از 1662 تا 1703، کامل شده‌اند. متاسفانه نام تمام هنرمندانی که در این اثر هنری نقش داشتند، ثبت نشده است.
برنینی سایه‌بان 29 متری کلیسای سن پیتر به نام بالداکینو را در سال 1633 ساخت که تجلی ثروت و توانگری بود و در آن زمان، به شدت هدف انتقاد قرار گرفت. گفته می‌شود فلز برنزی که بالداکینو از آن ساخته شده، از سقف معبد پانتئون برداشته شده است. اما ایتالیایی‌ها خیلی از شنیدن این موضوع خوششان نمی‌آید.
نقل است که روزی میکل‌آنژ می‌شنود یک نفر در مورد این مجسمه فوق‌العاده صحبت می‌کند و آن را به کریستوفرو سولاری نسبت می‌دهد. این مجسمه شاهکار دستان هنرمند میکل‌آنژ بود؛ بنابراین با افتخار امضای خود را بر روی شالبند مریم مقدس حک کرد. او بعداً از این کار خود پشیمان شد و گفت که دیگر هیچ کدام از کارهایش را امضا نخواهد کرد.
در این کلیسا دری وجود دارد که فقط در سال‌های مقدس باز می‌شود. به این در درب مقدس می‌گویند. این در فقط در سال‌های مشخص یوبیل باز می‌شود و مردمی که از آن رد می‌شوند، تمام گناهانشان بخشیده می‌شود. شاید یک کاتولیک بهتر بتواند مصونیت از جزا را توضیح دهد. به عقیده کاتولیک‌ها، یوبیل یعنی سالی که در آن تمام گناهان و کفاره آنها بخشیده می‌شود. یوبیل هر بیست و پنج سال، یک بار است.
برای رفتن به بالای گنبد میکل‌آنژ، باید 491 پله را طی کنید. بالا رفتن از این پله‌ها کمی ترسناک است. در بعضی از قسمت‌ها راه پله آنقدر باریک می‌شود که هیچ جایی برای قرار دادن نرده محافظ وجود ندارد. فقط طنابی در وسط قرار داده شده تا از آن بگیرید. گاهی راه‌پله هم باریک می‌شود و هم شیب تندی پیدا می‌کند. این ماجراجویی برای افرادی که ترس از جاهای تنگ و تاریک دارند، مناسب نیست. البته مجبور نیستید حتما تمام پله‌ها را خودتان بالا بروید. در آنجا آسانسوری وجود دارد که شما را 171 پله بالا می‌برد.
اسکاوی، وادی خاموشان در واتیکان است. نمی‌توان اسکاوی را یک سرداب دانست. سرداب جایی است که تعداد زیادی پاپ در آن دفن شده‌اند. اسکاوی فقط با قرار قبلی قابل استفاده است و اصلاً معلوم نیست که دلیل واتیکان برای صدور اجازه به بعضی از درخواست‌ها و رد بعضی دیگر چیست. فقط 200 نفر در روز برای بازدید از اسکاوی، که احتمال می‌رود آرامگاه سن پیتر هم در آن باشد، پذیرفته می‌شوند. در واقع آنها فقط حدس می‌زنند که این آرامگاه متعلق به سن پیتر باشد. دقیقاً 134 تکه استخوان با عبارت Petros eni به معنای پطروس این‌جاست، در یک فرورفتگی در دیواری در یونان یافت شد.
کربن‌سنجی‌های انجام شده برای تعیین قدمت استخوان‌ها نشان داد که آنها متعلق به مردی 60 تا 70 ساله از قرن دوم میلادی هستند. می‌گویند که هیچ از استخوان‌های یافت شده متعلق به پا نیست. داستان‌هایی وجود دارد که نقل می‌کند وقتی سن پیتر به صورت وارونه به صلیب کشیده شد، خیلی زود او را از صلیب جدا کردند. اما این کار به درستی انجام نشد و پاها از قسمت قوزک پا جدا شد. پس یعنی ممکن است این استخوان‌ها واقعاُ به سن پیتر تعلق داشته باشد. به هر حال، این داستانی است که از واتیکان بیرون آمده و آنها هنوز هم به آن اعتقاد دارند.
یک مجسمه برنزی از سن پیتر وجود دارد که گمان می‌رود در قرن سیزدهم میلادی، توسط آرنولفو دی کامبیو ساخته شده باشد. این مجسمه اغلب سوژه بحث مورخان هنری و متخصصانی بوده است که معتقدند این مجسمه در اوایل قرن پنجم ساخته شده است. به هر حال این مجسمه از سن پیتر، عشق زیادی دریافت کرده است زیرا در بین مردم این رسم وجود دارد که وقتی از کنار آن می گذرند پای او را ببوسند. وقتی سطح نازک و ساییده شده انگشتان پای سمت راست مجسمه را ببینید، خودتان می‌توانید حدس بزنید تا به حال چند نفر این کار را انجام داده‌اند. در حالی که انگشتان پای چپ کاملا سالم باقی مانده‌اند.
مدت‌هاست این شایعه وجود دارد که از هر پاپ، پرتره‌ای با یک قاب طلاکوب، در جایی از سن پیتر قرار داده شده است که شامل قاب‌های خالی به تعداد مشخص، برای پاپ‌های آینده هم می‌شود. این‌که واتیکان چگونه می‌دانسته باید چند قاب خالی در نظر بگیرد همیشه یک راز بوده است. از اینرو، گمانه‌زنی‌هایی به وجود آمد که آنها می‌دانند آخر‌الزمان در زمان حکومت کدام پاپ رخ می‌دهد بنابراین فقط تعداد مشخصی قاب عکس خالی تهیه کرده‌اند که به تعداد پاپ‌های حاکم تا آن زمان است. شاید مسخره به نظر برسد اما یک افسانه شهری است که خیلی‌ها به آن باور دارند. هنوز سرچشمه شکل گرفتن این افسانه در هیچ کجا پیدا نشده است اما همچنان از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شود.