خوب و بد مطالبات اساتید حق التدریس ، وعده ها، جوانان را چشم انتظار استخدام می گذارد - تور روسیه ارزان

گروه دانشگاه خبرنگاران، محیا معصومی- ماجرا از بلند شدن صدای اعتراضات شروع شد، آنجا که دیگر مسائل و عدم جوابگویی های شفاف و روشن مسئولان را تاب نیاوردند و به سیم آخر زدند. برایشان مهم نبود که با این کار چه آینده ای انتظارشان را می کشد و تنها به رفع مسائل خود و هم صنفی هایشان فکر می کردند. آری، از آن زمان که اساتید حق التدریس از مسائل به ستوه آمدند و عده ای از آن ها به کنندگی از جمعیت کثیرشان به حل مسائل و رساندن صدای اعتراضات به گوش مسئولان کمر همت بستند، بررسی پفراینده مصائب حق التدریسی ها را شروع کردیم.

اساتید حق التدریس دسته بندی های متعددی دارند یا شغل اول و آخرشان حق التدریسی است یا گاهی و به صورت پاره وقت برای تدریس در دانشگاه ها اعلام آمادگی می کنند. در این دسته بندی ها پیر و جوان؛ باسابقه و کم سابقه فرقی ندارند و مسائل برای همه یکی است و هرکدام به نوعی با این مسائل دست و پنجه نرم می کنند.

بی مهری مسئولان خون حق التدریسی ها را به جوش آورد

قانون شفاف و یکسانی برای فعالیت در دانشگاه ها ندارند، بیمه نیستند، دستمزد تدریس هر نیمسال تحصیلی آن ها بسیار پایین است، در آزمون های استخدامی و فراخوان های جذب امتیاز خاصی برایشان نیست، دانشگاه ها از ارائه یک معرفی نامه ساده به آن ها برای داشتن رزومه کاری خودداری می کنند و از همه مهمتر آنکه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و در راس آن وزیر علوم آن ها را به رسمیت نمی شناسد و حتی فعالیت شان را منکر می شود. تمامی این موارد خون اساتید حق التدریس را به جوش آورده و باعث شده برای رفع مسائل درب هر وزارتخانه، ارگان و سازمانی را بزنند و درخواست کمک کنند تا بلکه بتوانند پس از سال ها تلاش استعداد ها و توانمندی هایشان را در جایی خرج کنند که ارزش و جایگاه شان حفظ و بها داده شود.

البته این اعتراضات و گلایه مندی از جامعه دانشگاهی عواقبی هم برای این قشر داشته که از جمله آن ها می توان به عدم به کارگیری مجددشان اشاره کرد. درواقع وقتی برخی از اساتید حق التدریس به دستمزد پایین یا بیمه نبودنشان اعتراض کردند گویا خیلی ساکت و بی سروصدا برای تدریس ترم های تحصیلی جدید کنار گذاشته شدند.

تدوین یک قانون شفاف یکسان برای تمام دانشگاه ها شدنی نیست

گلایه مندی اساتید حق التدریس به مسائل بیمه ای و دستمزد های ساعتی پایین قابل پذیرش است و آن ها معتقدند که تدوین یک آیین نامه یا قانون شفاف برای یکسان عمل کردن دانشگاه ها می تواند تا حد زیادی از مسائل بکاهد؛ اما چنین مسئله ای از سوی وزارت علوم پذیرفتنی نیست و وزارت علومی ها معتقدند که هر دانشگاه مطابق با نیاز و شرایط خود در برخی ترم های تحصیلی از حق التدریسی ها بهره می گیرد و این امر در هر زمان و هر دانشگاهی یکسان نیست تا یک قانون هم برای آن تدوین شود لذا قراردادی که دانشگاه با استاد خود منعقد می کند یک روش عملکرد و قانون تلقی می شود.

چرا حق التدریسی ها با شرکت در آزمون استخدامی مخالفند؟

با تعداد زیادی از اساتید حق التدریس صحبت کردیم و گوش شنوا شدیم آن ها به فرایند جذب شان در دانشگاه ها بعنوان هیئت علمی یا هر چیز دیگری با شرکت در آزمون استخدامی و فراخوان های جذب اعضای هئیت علمی دانشگاه ها مخالف هستند. وقتی علیرغم داشتن توانایی ها، تجربه و مهارت تدریس، حق التدریس بودن شان هیچ امتیاز و اولویتی ندارد و گاهی با چندین سال تجربه همچون دیگر داوطلبان سنجیده می شوند، جایگاه آن ها پایین می آید.

به اعتقاد آن ها چرا وقتی نیرو های ماهر و کارآزموده در هر حوزه ای شناسایی می شوند از توانایی و ظرفیت آن ها برای رفع نیاز ها استفاده نمی شود و حتما باید در آزمون ها و فراخوان ها شرکت کنند؟ مگر نه اینکه آزمون ها راهی برای شناسایی توانایی های برتر و مورد نیاز است پس چرا با وجود شناسایی همچنان این مرحله برای اساتید حق التدریس جریان دارد؟

وقتی نامه حق التدریسی ها به وزارت آموزش و پرورش (اعلام آمادگی برای تدریس در مدارس و جبران کمبود های معلم در کشور) را بررسی و پیگیری کردیم این وزارتخانه اعلام کرد که جز آزمون استخدامی هیچ راه دیگری برای جذب نیرو و بهره مندی از توانایی ها نیست و هر آنکس آماده این کار است می تواند در آزمون استخدامی شرکت کند. برخلاف نظر حق التدریسی ها، اما برگزاری آزمون استخدامی به یک فرآیند قانونی جذب سالانه سازمان ها، وزارتخانه ها و ... تبدیل شده است و 8 سالی می شود که قانون کشور جذب را تنها از این راه ممکن می داند و برایش باتجربه و بی تجربه یا پیر و جوان تفاوتی ندارد و سعی دارد جدا از آن توانایی ها را نبیند.

خوب و بد داشتن یک شورای صنفی

مطالبه دیگر حق التدریسی ها داشتن یک شورای صنفی رسمی است که کننده آن ها بتواند در امور مربوط به حق التدریسی ها چه در دانشگاه ها و چه در وزارت علوم مشارکت داشته باشد و از این طریق حتی رفع و رجوع مسائل راحت تر انجام گیرد. طبق گفته های رییس کانون کشوری اساتید حق التدریس ایجاد یک شورای صنفی و واگذار کردن امور مربوط به حق التدریسی ها به ویژه انتخاب شان در دانشگاه ها یک مطالبه جدی است.

درواقع آن ها معتقدند که شورای صنفی باید با شناسایی اساتید حق التدریس و توانایی هرکدام، جوابگوی نیاز های دانشگاه ها به اساتید مدعو یا حق التدریس باشد و اگر قرار به ارائه واحد در دانشگاهی به اساتید حق التدریس است از طریق کانال شورای صنفی این امر انجام شود به طور دقیق تر یعنی آنکه اگر دانشگاهی به استاد حق التدریس نیاز دارد به شورای صنفی آن ها مراجعه کند و شورای صنفی برحسب تشخیص خود یک یا چند استاد را برای حق التدریسی به آن دانشگاه بفرستد.

این کار هرچند که باعث راحتی دانشگاه ها برای جذب حق التدریسی ها می شود، اما از طرف دیگر ممکن است مانند هر کار دیگری در تخصیص کار سلیقه ای رفتار شود، چون هم اکنون هم کانون کشوری به صراحت اعلام می دارد که برخی اساتید حق التدریسی جوان روی کار آمده، به تدریس با حداقل دستمزد و شرایط بیمه ای می پردازند و این امر مانع بهره مندی از اساتید باتجربه تر و حتی عدم پرداختن به مطالبه افزایش دستمزد و بیمه سایرین می شود.

سرگردانی با وعده وعیدهای بی اساس

آن زمان که جمعیت دانشجویی کشور بالا رفت و افراد زیادی را در دانشگاه ها بعنوان اساتید حق التدریس مشغول به کار کردیم باید فکر چنین روزی می بودیم که جمعیت دانشجویی به اندازه اعضای هئیت علمی دانشگاه ها و بعضا کمتر است و دیگر دانشگاه ها مانند گذشته به این دسته از اساتید نیاز ندارند. اگر آن زمان برای به کارگیری و شرایط ادامه کاری آن ها برنامه ریزی صورت می گرفت شاید حال تعداد بی شماری از آن ها با وعده وعید های مسئولان سرگردان نمی شدند و به دنبال آینده کاری دیگری می رفتند نه اینکه چشم انتظار استخدام در دانشگاه بمانند.

آن زمان که گذشت و عواقب آن دیگر قابل جبران نیست، اما با اندکی تدبیر، برنامه ریزی و پسخگویی شفاف از سوی مسئولان شاید بتوان تا حدی از مسائل حق التدریسی ها کاست و شرایط را به گونه ای رقم زد تا نه افراد تازه وارد به این شغل مایوس شوند و نه افراد باسابقه و تجربه سال ها زحمت و تلاش خود را بی نتیجه ببینند. همچنین این مسئله می تواند درس عبرتی باشد تا در موارد مشابه آینده نگری بیشتری داشته باشیم و جذب یا تعدیل نیرو ها را با عواقب سنجی پیش بریم.